ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΝΟΜΟΥ

'Αθανάτων καλέω καί θνητών αγνόν άνακτα,

ουράνιον Νόμον, αστροθέτην, σφραγίδα δικαίαν

πόντου τ' ειναλίου καί γής, φύσεως τό βέβαιον

ακλινές αστασίαστον αεί τηρούντα νόμοισιν,

οίσιν άνωθε φέρων μέγαν ουρανόν αυτός οδεύει,

καί φθόνον ου δίκαιον  ροίζου τρόπον εκτός ελαύνει:

ός καί θνητοίσιν βιοτής τέλος εσθλόν εγείρει:

αυτός γάρ μούνος ζώιων οίακα κρατύνει

γνώμαις ορθοτάταισι συνών, αδιάστροφος αιεί,

ωγύγιος, πολύπειρος, αβλάπτως πάσι συνοικών

τοίς νομίμοις, ανόμοις δέ φέρων κακότητα βαρείαν.

αλλά, μάκαρ, πάντιμε, φερόλβιε, πάσι ποθεινέ,

ευμενές ήτορ έχων μνήμην σέο πέμπε, φέριστε.

Των αθανάτων θεών προσκαλώ και των θνητών ανθρώπων τον αγνόν

ανακτά, τον επουράνιον Νόμον, αυτόν πού κατατάσσει θέτει εις τάξιν

τα άστρα, με οικαίαν σφραγίδα καί

του θαλασσίου πόντου καί της γης, αυτόν πού φροντίζει πάντοτε να

είναι ή φύσις σταθερά, ασάλευτη, αδιατάρακτη δια ειδικών,

μερικωτέρων νόμων, διά των οποίων κατευθύνει τα πάντα άνωθεν καί

διατρέχει καί κυριαρχεί αυτός, ο Υπέρτατος Νόμος τον μέγαν ουρανόν,

καί τον άδικον φθόνον αποδιώκει αυτός ως ορμητική κίνησις αυτός

διεγείρει εις τους ανθρώπους το καλόν τέλος του βίου διότι μόνον αυτός

κατέχει το πηδάλιον των ζώων , επειδή έχει

ορθοτάτας γνώμας, είναι πάντοτε αμετακίνητος, πανάρχαιος, με

μεγάλην πείραν συγκατοίκων αβλαβώς με όλους τους δικαίους, αλλά εις

τους παρανομούντας επιφέρει βαρείαν ζημίαν, βλάβην

Αλλά ώ μακάριε, πολύτιμε, συ πού φέρεις την ευτυχίαν εις όλους

περιπόθητε. έχων ευμενή καρδίαν μη μας λησμονής ώ άριστε.