ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΡΜΟΥ ΧΘΟΝΙΟΥ

Κωκυτού ναίων ανυπόστροφον οίμον ανάγκης,

ός ψυχάς θνητών κατάγεις υπό νέρτερα γαίης,

`Ερμή, βακχεχόροιο Διωνύσοιο γένεθλον

καί Παφίης κούρης, ελικοβλεφάρου 'Αφροδίτης,

ός παρά Περσεφόνης ιερόν δόμον αμφιπολεύεις,

αινομόροις ψυχαίς πομπός κατά γαίαν υπάρχων,

άς κατάγεις, οπόταν μοίρης χρόνος εισαφίκηται

ευιέρωι ράβδωι θέλγων  υπνοδώτειρα πάντα,

καί πάλιν υπνώοντας εγείρεις: σοί γάρ έδωκε {τιμήν}

τιμήν Φερσεφόνεια θεά κατά Τάρταρον ευρύν

ψυχαίς αενάοις θνητών οδόν ηγεμονεύειν.

αλλά, μάκαρ, πέμποις μύσταις τέλος εσθλόν επ' έργοις.

Ώ συ πού κατοικείς εις του Κωκυτού τον δρόμον της ανάγκης,

πού δεν έχει επιστροφή , πού οδηγείς τάς

ψυχάς των ανθρώπων εις τον κάτω κόσμον, ώ Ερμή τέκνον του

Διονύσου, πού σύρει τον βακχικόν χορόν, και της κόρης από την

Πάφον, της Αφροδίτης, με τα καμπυλωτά βλέφαρα.

Σύ υπηρετείς εις την ίεράν κατοικίαν της Περσεφόνης, και είσαι

οδηγός στις δυστυχισμένες ψυχές που πάνε εις τον Αδην αυτές

τις ψυχές, όταν φθαση ο μοιραίος χρόνος, καθοδηγείς προς τον

κάτω κόσμον, εσύ πού μαγεύεις τα πάντα με το ιερό ραβδί, πού

υπνωτίζει, και πάλιν τους σηκώνεις από τον ύπνον διότι σε σένα

παρεχώρηοεν ή θεά Περσεφόνη την τιμήν να είσαι Οδηγός στις

ψυχές των ανθρώπων κατά την αδιάκοπον, την αιωνίαν πορείαν

των προς τον ευρύν Τάρταρον. Αλλά μακάριε, είθε να στέλλης

εις τους μύστας καλόν τέλος δια τα έργα των.