ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΛΥΚΝΙΤΟΥ

Λικνίτην Διόνυσον ἐπευχαῖς ταῖσδε κικλήσκω,

Νύσιον ἀμφιθαλῆ, πεποθημένον, εὔφρονα Βάκχον,

νυμφῶν ἔρνος ἐραστὸν ἐυστεφάνου τ' Ἀφροδίτης, 

ὅς ποτ' ἀνὰ δρυμοὺς κεχορευμένα βήματα πάλλες

σὺν νύμφαις  χαρίεσσιν ἐλαυνόμενος μανίηισι,

καὶ βουλαῖσι Διὸς πρὸς ἀγαυὴν Φερσεφόνειαν

ἀχθεὶς ἐξετράφης φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

εὔφρων ἐλθέ, μάκαρ, κεχαρισμένα δ' ἱερὰ δέξαι.

Τον Λικνίτην Διόνυσον προσκαλώ είς αυτές τις προσευχές,

τον Νύσιον, τον θαλερόν είς όλα τον περιπόθητον,

τον ευφρόσυνον Βάκχον το αξιέραστο βλαστάρι των νυμφών

και της Αφροδίτης με το ωραίο στεφάνι

συ κάποτε κινούσες ανά τα δάση χορευτικά βήματα

μαζί με χαριτωμένες νύμφες, παρασυρόμενος από μανίες

και με την θέλησιν του Διός μετήχθης είς την ένδοξον Περσεφόνην και ανετράφης,

αγαπητός είς τους αθανάτους θεούς

Ελα μακάριε, με ευφροσύνην και δέξου τας θυσίας, πού σου έχαρίσαμεν