Ω κατέχων πόντου ρίζας, κυαναυγέτιν έδρην,
πεντήκοντα κόραισιν αγαλλόμενος κατά κύμα
καλλιτέκνοισιν χοροίς,
Νηρεύ, μεγαλώνυμε δαίμον,
πυθμήν μεν πόντου, γαίης πέρας, αρχή απάντων,
ός κλονέεις Δηούς ιερόν βάθρον, ηνίκα πνοιάς
εννυχίοις κευθμώσιν ελαυνομένας αποκλείηις.
Αλλά, μάκαρ, σεισμούς μεν απότρεπε, πέμπε δε μύσταις
όλβον τ’ ειρήνην τε και ηπιόχειρον υγείην.
Ω, εσύ τις ρίζες της θάλασσας που κατέχεις, τον μελανόστιλπνο θρόνο,
με τους χορούς που χαίρεσαι στο κύμα,
των όμορφων πενήντα θυγατέρων,
Νηρέα, ξακουστή θεότης,
πυθμένα πόντου, γης όριον, αρχή πάντων,
συ που τραντάζεις της Δηούς το ιερό το βάθρο, όταν τους ανέμους
που καταφθάνουν, σε νυχτοσκότεινες κρυφοσπηλιές αιχμαλωτίζεις
αλλά, μακάριε, τους σεισμούς απότρεπε, στέλνε στους μύστες
ευτυχία και ειρήνη και απαλόχειρη υγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου