ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΟΙΡΩΝ

Μοίραι απειρέσιοι, Νυκτός φίλα τέκνα μελαίνης,

κλύτέ μου ευχομένου, πολυώνυμοι, αίτ' επί λίμνης

ουρανίας, ίνα λευκόν ύδωρ νυχίας υπό θέρμης

ρήγνυται εν σκιερώι λιπαρώι μυχώι ευλίθου άντρου,

ναίουσαι πεπότησθε βροτών επ' απείρονα γαίαν:

ένθεν επί βρότεον δόκιμον γένος ελπίδι κούφον

στείχετε πορφυρέηισι καλυψάμεναι οθόνηισι

μορσίμωι εν πεδίωι, όθι πάγγεον άρμα διώκει

δόξα δίκης παρά τέρμα καί ελπίδος ηδέ μεριμνών

καί νόμου ωγυγίου καί απείρονος ευνόμου αρχής:

Μοίρα γάρ εν βιότωι καθοράι μόνη, ουδέ τις άλλος

αθανάτων, οί έχουσι κάρη νιφόεντος 'Ολύμπου,

καί Διός όμμα τέλειον: επεί γ' όσα γίγνεται ημίν,

Μοίρά τε καί Διός οίδε νόος διά παντός άπαντα.

αλλά μοι ευκταίαι, μαλακόφρονες, ηπιόθυμοι,

''Ατροπε καί Λάχεσι, Κλωθώ, μόλετ', ευπατέρειαι,

αέριοι, αφανείς, αμετάτροποι, αιέν ατειρείς,

παντοδότειραι, αφαιρέτιδες, θνητοίσιν ανάγκη:

Μοίραι, ακούσατ' εμών οσίων λοιβών τε καί ευχών,

ερχόμεναι μύσταις λυσιπήμονες εύφρονι βουλήι.

Ώ Μοίραι αναρίθμηται, αγαπητά τέκνα της μαύρης Νυκτός, ακούσατε την

προσευχήν μου σείς με τα πολλά ονόματα, πού κατοικείτε επάνω σε λίμνη

επουράνια όπου λευκό νερό στάζει από νυκτερινή ζέστη στον σκιερό μυχό ωραίου

φκιασμένου με καλά λιθάρια σπηλαίου, και πετάτε εις την απέραντη γή των

ανθρώπων, από όπου βαδίζετε προς το ανθρώπινο δουλικό γένος

με ανεκπλήρωτη, κενή ελπίδα, αφού σκεπασθήτε με πορφυρά λεπτά ενδύματα, εις

την μοιραίαν πεδιάδα, όπου το άρμα πού κρατεί όλην την γήν το καταδιώκει ή

δόξα. πλησίον εις το τέρμα της δίκης και της ελπίδος και των

φροντίδων, και εις τον πανάρχαιον νόμον της απέραντου αρχής πού κυβερνάται με 

καλούς νόμους.

Διότι μόνον ή Μοίρα βλέπει τα συμβαίνοντα εις τον βίον των ανθρώπων, ούτε

κανείς άλλος από τους αθανάτους, πού κατέχουν τάς κορυφάς του χιονοσκεπούς

Ολύμπου, καί το τέλειον μάτι του Διός

επειδή όσα συμβαίνουν εις ημάς τα γνωρίζει εξ ολοκλήρου

όλα ή Μοίρα και ο νους του Διός. Αλλά ελάτε δι' έμέ σείς αι αερινές, αι ευμενείς με

την ήπιαν διάθεσιν, σεις η Άτροπος η Λάχεσις καί η Κλώθω, πού έχετε καλόν

πατέρα, αι νυκτερινές, αι αφανείς, αι αμετάπειστες, αι πάντοτε σκληρές, πού

δίδετε τα πάντα καί αφαιρείτε την ανάγκην από τους θνητούς

ώ Μοίραι, ακούσατε τάς ίδικάς μου ιεράς προσφοράς και τάς προσευχάς, καί

ελάτε εις τους μύστας με χαρμόσυνη διάθεσι και αποδιώξατε την λύπην.