ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

Μνημοσύνην καλέω, Ζηνός σύλλεκτρον, άνασσαν,

ή Μούσας τέκνωσ' ιεράς, οσίας, λιγυφώνους,

εκτός εούσα κακής λήθης βλαψίφρονος αιεί,

πάντα νόον συνέχουσα βροτών ψυχαίσι σύνοικον,

ευδύνατον κρατερόν θνητών αύξουσα λογισμόν,

ηδυτάτη, φιλάγρυπνος υπομνήσκουσά τε πάντα,

ών άν έκαστος αεί στέρνοις γνώμην κατ<ά>θηται,

ούτι παρεκβαίνουσ', επεγείρουσα φρένα πάσιν.

αλλά, μάκαιρα θεά, μύσταις μνήμην επέγειρε

ευιέρου τελετής, λήθην δ' από τών δ' απόπεμπε.

Την Μνημοσύνην προσκαλώ, την συζυγον του Διός, την

βαοίλισσαν. ή οποία εγέννησε τας ιεράς Μούσας, τας οσίας, τάς

λιγυροφώνους πού έχει πάντοτε την

μνήμην της έξω από την κακίαν ή οποία βλάπτει τάς

φρενας καί συγκρατεί κάθε νουν των βροτών σύνοικον με τας

ψυχάς και αυξάνει τον δυνατόν και ισχυρόν λογισμόν των

ανθρώπων είναι γλυκύτατη, αγαπά την αγρυπνίαν υπενθυμίζει

τα πάντα περί των οποίων ο καθένας σχηματίζει πάντοτε

γνώμιν ούτε παρεκτρέπεται καί διεγείρει εις όλους την σκέψιν.

Αλλά μακαρία θεά, ξεσήκωσε την μνήμην εις τους

μύστας της ιεράς ταύτης τελετουργίας, και απόδιωξε από αυτούς την λησμοσύνη.