ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΠΛΟΥΤΩΝΑ

Ω τον υποχθόνιον ναίων δόμον, ομβριμόθυμε,

Ταρτάριον λειμώνα βαθύσκιον ηδέ λιπαυγή,

Ζεύ χθόνιε, σκηπτούχε, ταδ’ ιερά δέξο προθύμως,

Πλούτων, ος κατέχεις γαίης κληίδας απάσης,

πλοτοδοτών γενεήν βροτέην καρποίς ενιαυτών.

Ος τριτάτης μοίρης έλαχες χθόνα παμβασίλειαν,

έδρανον αθανάτων, θνητών στήριγμα κραταιών.

Ός θρόνον εστήριξας υπό ζοφοειδέα χώρον

τηλέπορον τ’, ακάμαντα, λιπόπνοον, άκριτον Άιδην,

κυάνεόν τ’ Αχέρονθ’, ός έχει ριζώματα γαίης.

ός κρατέεις θνητων θανάτου χάριν, ω πολυδέγμων

Εύβουλ’, αγνοπόλου Δημήτερος ός ποτε παίδα

νυμφεύσας λειμώνος αποσπαδίην δια πόντου

τετρώροις ίπποισιν υπ’ Ατθίδος ήγαγες άντρον

δήμου Ελευσίνος, τόθι περ πύλαι εισ’ Αίδαο.

Μόνος έφυς αφανών έργων φανερών τε βραβευτής,

ένθεε, παντοκράτωρ, ιερώτατε, αγλαότιμε

σεμνοίς μυστιπόλοις χαίρων οσίοις τε σεβασμοίς.

Ίλαον αγκαλέω σε μολείν κεχαρηότα μύσταις.

Ω εσύ που κατοικείς τον υπογήινον οίκο, γενναιόψυχε,

τον βαθύσκιο κι άφεγγον Ταρτάριο λειμώνα,

χθόνιε Ζεύ, σκηπτούχε, πρόθυμα δέξου τούτες τις θυσίες,

ω Πλούτων, που κρατείς τις κλείδες όλης της γης,

πλουτίζοντας το ανθρώπινο γένος μ’ ετήσιους καρπούς.

Που σού’λαχε μερίδιο τρίτο η παμβασίλισσα γη,

έδρα των αθανάτων, κραταιό στήριγμα θνητών.

Εσύ που στήριξες το θρόνο κάτω απ’ τον ζοφώδη χώρο

και μακρινό, ακατάβλητο, τον άπνου, τον ψυχρόν Άδη

και τον μαύρο Αχέροντα, που κατέχει τα βάθρα της γης.

Εσύ που εξουσιάζεις τους ανθρώπους χάρη στο θάνατο, ω πολυδέκτη,

Ευβουλέα, που κάποτε συ την κόρη της αγνής Δήμητρας

την αρπαγμένη απ’ το λιβάδι αφού νυμφεύθηκες οδήγησες

μέσα απ’ τη θάλασσα με όχημα τετράϊππο στο σπήλαιο της Ατθίδος

του δήμου Ελευσίνας, όπου και είναι οι πύλες του Άδη.

Μόνον εσύ εγεννήθης βραβευτής έργων αφανών και φανερών,

θεόπνευστε, παντοκράτορα, ιερώτατε, λαμπρότιμε,

που χαίρεσαι με τους σεμνούς ιερουργούς και με τις όσιες λατρείες.

Εσέ ξανακαλώ φιλεύσπλαχνος χαρούμενος νάρθεις στους μύστες